حق حکومت از آن چه کسی است؟

ولایت زعامت یعنی حق رهبری اجتماعی سیاسی.

آن کس که باید زمام اجتماع را در دست گیرد و زندگی مردم را اداره کند ولی امر مسلمین است. پیغمبر در زمان خود ولی امر مسلمین بودند و پس از ایشان این ولایت به اهل بیت علیهم السلام انتقال پیدا کرد.

«اطیعوا‌لله و اطیعو‌الرسول و اولی الامر منکم» «النبی اولی بالمؤمنین من انفسهم»
ناظر به چنین ولایتی است. و این حق یک ولایت الهی است افراد برای اینکه در جامعه هرج و مرج نشود نیاز به یک رهبر دارند تا کار هدایت اجتماع را به عنوان یک رهبر سیاسی انجام دهد و مردم باید از او اطاعت کنند که در اسلام این شأن یعنی ولاء زعامت بر پیغمبر داده شده.

پیغمبر اکرم در آن واحد سه شأن داشتند.

• پیشوا و مرجع دینی بوده ولایت امامت داشت و سخن و عملش حجت بود.
• دوم اینکه ولایت قضائی داشت، یعنی حکمش در اختلافات حقوقی و مخاصمات داخلی نافذ بود.
• سوم اینکه ولایت سیاسی اجتماع داشت و ولی امر و اختیار دار جامعه‌ی مسلمین بودند.

پیغمبر اکرم رسما بر مردم حکومت می‌کرد و سیاست‌ جامعه‌ی اسلامی را رهبری می‌نمود و از مردم مالیات می گرفت.
رسول مکرم اسلام بر لزوم توجه به اجتماع بسیار تاکید داشتند.

علی علیه‌السلام می‌فرمایند:
بزرگترین خیانت‌ها خیانت‌ به جامعه است و زشت‌ترین ذغل‌بازی‌ها دغل‌بازی پیشوایان است.

لفظ امام به عنوان پیشوای اجتماعی بکار رفته ولو آن پیشوا به ناحق و از روی غصب به حکومت رسیده باشد اما او دیگر امام عادل نیست بلکه امام جور است در احادیث به این مسئله بسیار توجه شده.

البته شک نیست که غالباً کلمه‌ی امام یا ائمه به پیشوایان عادل و صالح اطلاق می شود و در عرف شیعه کلمه‌ی امام بر پیشوایان بر حق و معصوم اطلاق می شود که فقط 12 نفر هستند.